Lydia Lunch & Rowland S. Howard - Shotgun Wedding

This had to be somekind of a jewish tricky manipulation, that I've never had a chance to listen to this album until yesterday. I'll sue the whole fucking Israel for years of preventing me from checking out "Shotgun Wedding". This is pure awesomeness. So different from another works of Lydia Lunch (one of the pioneers of this no wave music movement. If you're not familiar with her works I don't blame you. Now go and blame the jews). Thanks to collaboration with legendary Rowland S. Howard (former member of Nick Cave's The Birthday Party) you won't hear any experiments here. More "back to the roots sound". Lot's of 70's rock music, post-punk/new wave and early goth rock influences. I would say this is a bit grungy too, however I'm allergic to this word so let's say this album kinda reminds me of Sonic Youth sound at the beginning of 90's. Dark, nihilistic, homoerotic and thrilling album. The drum pattern in "Black Juju" song gave me steel hard erection which ended up with a jizzing up the place. Certainly worth checking. Unless you're a little kosher rat victim. Then turn around, go and cum all over your coldplay's booklets.


mój super sexy kolega
15:46:56
stary
15:46:57
ostatnio
15:47:01
po weekendzie nie walenia
15:47:06
zwaliłem w kiblu
15:47:09
musiałem stawać na klopa
15:47:12
i szorować sufit
zlewon
15:47:17
:D
mój super sexy kolega
15:47:21
żeby nikomu stalaktyt na łeb nie spadł
15:47:33
stary
zlewon
15:47:34
ja pierdole
mój super sexy kolega
15:47:35
wyobraź sobie
zlewon
15:47:36
fugi na suficie
15:47:37
ze zrzuty

Chuja ma to wspólnego z muzyką (ale i tak nie mogłem się oprzeć żęby tu to wkleić), może poza faktem że też miałem ochotę fugować sufit po pierwszym kontakcie z tą płytą. Pewnie jesteś upośledzony i znasz tylko podstawy języka polskiego, więc powtórzę to co napisałem powyżej. No wave'owa królowa Lydia Lunch przy współpracy z legendarnym Rowlandem S. Howardem stworzyła płytę zupełnie inną od reszty jej twórczości. Powrót do korzeni gitarowego grania. Masa wpływów od post-punka, rocka lat 70-tych po oldschool'owego goth rocka. Jest mrocznie, homoerotycznie, mesmeryzująco i chce się przy tym targać kokota na zdjęcia Justina Biebera (tylko w wersji 800% wolniejszej). Nie wiem jakim sposobem ominąłem "Shotgun Wedding", bo można go spokojnie postawić obok dorobku Joy Division czy tam innego Sonic Youth. Jest sexy.

Lydia Lunch & Rowland S. Howard - Shotgun Wedding